Wat vandaag nieuw is, is morgen nog bruikbaar en overmorgen oud en volgende week rijp voor het museum. Dat is althans het gevoel dat ik krijg als kijk naar hoe ontwikkelingen gaan. Je moet steeds maar weer aanpassen en de vraag is wanneer mensen daar niet meer tegen kunnen. Het is een flow waar veel mensen worden meegezogen, maar ook steeds meer mensen willen uit die flow stappen.
In het Bossche zie je dat in vorming van moestuinen, ruilkringen, dienstverleningen enzovoort. Maar dit is allemaal heel kleinschalig. Maar helemaal niet zo kleinschalig als we allemaal denken. Voor ingewijden is een term als 'Kracht van de Stad' geen vreemde term (geen wonder, is de naam van het coalitie akkoord). En bezuinigingen lijken dat nu zelfs te bevorderen.
Maar wat betekent dit? Allereerst dat de overheid zich steeds verder terugtrekt. Ultimo zal het zelfs zo moeten zijn dat de (lokale) overheid alleen nog maar zaken faciliteert; u vraagt, de gemeente draait. De vraag is alleen of wij daar als bewoners wel klaar voor zijn. En het komt allemaal veel sneller dat u denkt. Door veranderingen in de zorg (AWBZ, jeugdzorg enzovoort) in 2015 krijgt u al te maken met veel meer zelfredzaamheid. Alleen echte probleemgevallen kunnen nog aankloppen bij de gemeente, voor de rest faciliteert de gemeente en moet u zelf zorgen dat u krijgt wat u denkt nodig te hebben. En met dat faciliteren zou het ook nog wel eens tegen kunnen vallen.
Maar ook op andere gebieden zullen bewoners zaken zelf zaken moeten oppakken. Nu is het nog zo dat projectontwikkelaars en corporaties zorgen voor (woning)bouw, maar het kan zo maar zijn dat u na 2020 dit zelf moet regelen. Dit zogenaamde Collectief Particulier Opdrachtgeverschap wordt nu nog door de gemeente 'gestimuleerd', maar zal later vast wel regel worden. De gemeente is er straks alleen nog voor zaken van algemeen belang, zoals wegen en andere openbare voorzieningen. Al kun je afvragen of daar ook geen zaken gaan verdwijnen. Op LinkedIn is al een hele discussie geweest of de keuze om het onderhoud van rotondes uit te besteden, in ruil voor het plaatsen van reclame bordjes, wel zo’n verstandige keuze was. Maar ben gerust, er komen nog veel meer van dit soort veranderingen aan.
En daar zit wellicht het probleem. Waar de overheid wel gedwongen is om dit soort veranderingen door te voeren, omdat het anders onbetaalbaar is, is het de vraag of wij er met zijn allen ook wel klaar voor zijn.
Want niet alleen voor mobieltjes, computers, auto's en dergelijke geldt dat wat vandaag nieuw is, volgende week in het museum ligt, maar dat geldt ook voor het beleid van de (lokale) overheid.
En ik vrees dat we daar als bevolking maar slecht van op de hoogte zijn. Als wij ons druk maken over reclamebordjes op rotondes of over een theater wel of niet op de Parade, een bibliotheek op het GZG, dan vrees ik dat de verandering in ons leven straks veel te groot zullen zijn.
Ik ben altijd van de vooruitgang geweest, maar ik begin daar nu toch wel van terug te komen. Dat kan zijn omdat ik van de Generation X ben, de generatie die naar het schijnt het hardst getroffen wordt. Voor de duidelijkheid, Generation X bestaat grofweg uit de mensen die geboren zijn in de periode 1965 – 1975. Ik mag hopen dat ik niet wordt ontslagen, want een kans op een nieuwe baan zal dan klein zijn. Ik mag hopen dat we over 20 jaar nog een pensioen krijgen. Ik mag hopen….
In een wereld waar iedereen roept dat alles duurzaam moet, zijn we toch wel slecht bezig. In de tijd waarin mijn ouders leefden was het toch wel zo dat alles meeging tot het echt versleten was. Dat is duurzaam, niet elk jaar een nieuwe mobiel, elke twee jaar een nieuwe computer en niet elk drie jaar een nieuwe auto. Ook mensen kun je niet zomaar vernieuwen. Duurzaam is van nieuw naar versleten naar oud. Als ik die kans tenminste nog krijg …
