Verstedelijking verstikt
29-Nov-2017 02:00

Leestijd 3 minuten

De verwachting is dat steeds meer mensen in steden willen wonen. Vaak wordt als reden aangegeven dat hier meer kans op werk is en er betere faciliteiten zijn. Dat mag dan wel zo zijn, de concentratie van bewoners op een klein gebied heeft ook zijn nadelen. Niet alleen is je eigen ruimte beperkt, ook noodzakelijk dingen als sport en natuur kan onder druk komen (daar moet immers dan wel ruimte voor worden gecreëerd.).
Maar steden zijn eigenlijk ook niet goed controleerbaar. Een stad met de grote van Zeeland met 10 miljoen inwoners, is heel lastig te besturen. Hoe communiceer je met zoveel mensen tegelijk. Vandaar dat je al snel buitenwijken of deelgemeenten ziet ontstaan. Er is wel een bundelingen van mensen, maar zeker niet van bestuur.
In de vier grote steden zie je nu al een omgekeerde migratie. Hoog opgeleide ouders met kinderen onder de 4 jaar verlaten juist de steden. En het vervelende is dat in steden juist veel hoogopgeleide mensen wonen. De laag opgeleide mensen blijven dan achter.
Niet alleen zijn bij een toename van de verstedelijking de controle mechanismen moeilijker, ook de plekken waar deze mensen vandaan komen, bieden kansen aan criminelen en andere zaken die je liever ook niet hebt. Vooral in kleinere plaatsen zie je vaak de sociale samenhang wegvallen, door bijvoorbeeld het verdwijnen van een (basis)school, winkels en maatschappelijke instellingen (bibliotheek, buurthuis).
Eigenlijk is met verstedelijking niemand gebaat. En toch blijft men er vol op inzetten. Eigenlijk is verstedelijking het kankergezwel van de economie. Alles draait namelijk om economie en helemaal niet meer om de mens.
Ook in 's-Hertogenbosch is nog steeds de drang om te groeien. 154.000 inwoners is blijkbaar niet genoeg, men ziet nog steeds een dwang om meer te bouwen. En wordt amper nagedacht over andere maatregelen. Recentelijk was ik bij een paar bijenkomsten over de Spoorzone. Duidelijk werd er zowel werd ingezet op de kwantiteit van wonen en werken (of te wel meer woningen en meer banen) en kwaliteit van omgeving. Het kankergezwel van de eerste optie lijkt al niet bespreekbaar. Er is al een grens bereikt, maar het stadsbestuur lijkt er niet eens over na te willen denken om nu eens niet aan de bouwambities te denken. Als het gaat om een transities, dan komt dat in dit stadium niet eens voor.
Dat er iets gedaan moet worden aan de kwaliteit, daar lijken veel mensen wel voor te vinden. Veel mensen geven aan dat een tweede Paleiskwartier er nooit meer zou moeten komen (eerst bouwen, mensen laten wonen en dan constateren dat het de wijk wel aan veel kwaliteitsfuncties ontbeert). Er moet dus meer groen komen, meer ruimte voor ontspanning, meer kleinschaligheid (zoals bijvoorbeeld het Ambachtencentrum). Het vervelende is dat als je meer mensen in het gebied van de Spoorzone (dat loopt van het JBZ tot aan de Tramkade), je ook iets zal moeten doen aan bereikbaarheid voorzieningen, maar ook aan andere voorzieningen. In feite kom je dan in een spiraal, waar je nog maar lastig uitkomt.
De tot nu toe gehouden bijeenkomsten over meedenken over de Spoorzone waren goed georganiseerd, maar bij veel bezoekers is toch het idee ontstaan dat ze niet serieus worden genomen. Inbreng wordt slechts selectief samengevat. Bovendien wordt het hele proces in amper 2 maanden georganiseerd en in januari 2018 moet er al een plan zijn en in maart moet het door de gemeenteraad geloosd worden, net voor de gemeenteraadsverkiezingen. Zelden is een proces in deze stad zo snel op de planning gezet en dat wekt bij mensen die mee willen denken het gevoel dat ze niet serieus worden genomen.

Auteur: Alfred Heeroma

1404 keer werd dit bericht gelezen