Van ik naar wij

04-april-2025 09:44:32

Leestijd 3 minuten

Grote kans dat u het nog niet door hebt, maar al geruime tijd loopt er een actie met als titel 'van ik naar wij'. Kort gezegd zou je hier uit af kunnen leiden dat het maar eens afgelopen moet zijn met het individualisme en dat er meer gewerkt moet worden aan het collectief. Nu vind ik zelf dat er ruimte moet zijn voor het individu, maar er is niets mis met het collectief. Als ik naar ons landsbestuur kijk, dan is dat zeker van toepassing. Deze week mochten we nog een trieste voorstelling zien van hoe het niet moet, met de inzet van 5 lintjes voor vrijwilligers. Een waardering van het collectief voor een individu eigenlijk, want het is niet alleen van ik naar wij. Een minister die beter bekend is met het woordje 'ik' dan met 'wij' past niet in dat beeld.

Nederland is koploper vrijwilligers. Een kwart van de bevolking doet op een of andere manier vrijwilligerswerk, ook hier in Den Bosch. Naar schatting doen hier zo'n 40.000 mensen iets voor de medemens zonder dat er een geldelijke beloning tegenover staat. Dat is mooi, want als dat vrijwilligerswerk wegvalt, dan is er een probleem. Ik ben echter bang dat een flink aantal mensen dat niet inziet.

Laatst was er een gesprek met een trainer bij een sportclub. Hij trainde jonge kinderen, maar merkt steeds vaker dat ouders de kinderen 'dumpen' en ze een paar uur later ophalen. Hij voelt steeds meer dat het lijkt alsof hij een soort opvang voor de kinderen moet zijn. Als hij ouders een keer vraagt of ze bij een uitwedstrijd de kinderen willen weg- en terugbrengen, dan geven veel ouders niet thuis. Dat is natuurlijk vervelend voor de kinderen, maar ook voor de vereniging. Die regelt namelijk dat er wedstrijden mogelijk zijn, maar als de ouders niet thuisgeven, dan moet er een andere oplossing komen. Een bestuurder liet weten dat er natuurlijk altijd vervoer ingehuurd kan worden, maar dan zal wel de contributie omhoog moeten. Het benieuwde hem wat ouders daarvan zouden vinden.

Ik vraag me dan af wat ouders (=ik) bezielt om geen tijd vrij te maken om kinderen van een team (=wij) een paar keer per jaar naar een uitwedstrijd te brengen en halen. Zijn die ouders overwerkt? Te druk? Of hebben ze geen zin? Het is mij nog niet duidelijk, maar hier kan een rol van ik naar wij best nuttig zijn.

Maar ook bestuurders van verenigingen zitten met een probleem. Vaak zitten die bestuursleden er al jaren en dat betekent ook dat de gemiddelde leeftijd van besturen toeneemt. Zorgelijk, want verjonging is wel wenselijk. Nu gaat dat bij de ene vereniging beter dan bij de andere vereniging, maar er is wel een verschil tussen jong en oud. Ik vrees dat ik zelf bij de categorie oud hoor (maar ben nog wel een jonkie onder de ouderen). Bij het vrijwilligerswerk wat ik doe ben ik ook vaak opzoek naar jongeren. Ik vroeg advies en kreeg als tip dat ik met dan maar eens op Tiktok en Snapchat moest begeven. Pijnlijk, want daar voel ik dus niets voor. Ik wil me niet in een omgeving met dubieuze informatie en door algoritmen doorspekte omgevingen begeven. Ik heb niets tegen de digitale wereld, maar houd het liefst de touwtjes zelf in handen. Jammer dan, maar dan laat ik het 'ik' even overheersen. Uit onderzoeken naar gebruik van media blijken jongeren inderdaad meer op weg van de sociale media te zitten en zijn ouderen nog net iets meer van de TV en kranten, al neemt het in rap tempo af.

Dat 'van ik naar wij' is een prima initiatief, maar ik vrees dat het een lange weg is. De open samenleving zoals veel ouderen die nog kennen, wordt steeds meer conservatief. En helaas lijkt het erop dat bij dat conservatief ook meer individueel leven hoort. Samen leven is zo gemakkelijk nog niet.

Auteur: Alfred Heeroma

keer werd dit bericht gelezen