Ben ik blij met mijn werk? Ja, leuk werk, maar minder gelukkig ben ik met mijn werkgever. Hij geeft me het gevoel dat de aandeelhouders belangrijker zijn dan de werknemers. Maar niet alleen dat, mijn werkgever wil de beste zijn, wil producten maken tegen de minste kosten en alles wat was, moet anders (veranderen). Opgejaagd in een wereld die gebaseerd is op competitie, waar winnen echt belangrijker is dan meedoen. De vraag is hoe lang dat nog goed gaat, mensen dit nog kunnen en willen opbrengen.
Door openheid blijft er juist meer verborgen. Er is veel informatie beschikbaar, alles wordt de wereld in geslingerd en is het steeds moeilijker om te vinden wat echt belangrijk is. Zijn de ontwikkelingen in de VS en China belangrijker dan de ontwikkeling in je eigen buurt? Ja en nee. In je eigen buurt woon en leef je, als dat niet goed is, zal je vanzelf ongelukkig worden. Maar als je niet kan kopen wat je wilt, omdat dit niet wordt gemaakt of verkocht, dan kun je ook ongelukkig worden. Het botsen tussen micro (buurt) en macro (wereld) en dat leidt tot steeds meer problemen.
Nu kun je problemen in je eigen buurt nog wel oplossen door samen met je buurtgenoten te zoeken naar oplossingen. Dit zal nooit iedereen blij maken, maar hopelijk wel een meerderheid. Dat houdt wel in dat er in politieke zin steeds meer decentralisatie moet zijn, immers de oplossing die ene buurt kiest kan heel anders zijn dan een andere buurt. Maar in hoeverre kunnen mensen over hun eigen buurt iets zeggen? Als het gaat om openbare ruimte, moet er al snel aangeklopt worden bij het stadskantoor. Als het gaat om opzetten van activiteiten die geld kosten, komt ook het stadskantoor om de hoek kijken. In 's-Hertogenbosch is er dan wel een potje met Bewoners Initiatief Gelden, maar ook hier is weer een groepje dat keuzes maakt.
Natuurlijk is het goed dat niet iedereen maar doet waar hij of zij zin in heeft, want dan wordt het een rommeltje. Daarom zijn er in de stad veel wijkraden, maar de wijze waarop ze functioneren, verschilt nog al. Dit heeft onder andere te maken met de wijk waarin ze functioneren, maar ook wie de wijkraad vormt. Ander nadeel is dat de wijkraad vaak niet gekozen is en dus geen democratisch instituut vormt. Dus beslissingen zullen dan weer door de gemeenteraad moeten worden getoetst.
Maar de vraag is dan natuurlijk, ben ik blij met waar ik woon. Dat is net zoals met mijn werk. Ja, ik ben tevreden, maar ik heb wel het gevoel dat mensen die de stad besturen iets anders willen dan ik (en mijn buurtbewoners). Is mijn buurt er bij gebaat dat we de meest gastvrije stad zijn. Hier komen geen toeristen. Is mijn buurt er bij gebaat er goede onderwijsvoorzieningen zijn? Ja, dat weer wel, maar die liggen in andere buurten. Is mijn buurt er bij gebaat dat er aan een dood paard wordt getrokken? Jazeker, omdat het paard helemaal niet dood blijkt te zijn.
Samen dingen oplossen is mooi, maar wie zijn de mensen die dingen oplossen? Vaak niet mensen die maatschappij schuw zijn. En hoe sterk en kritisch zijn wijkraden? Als de geluiden die ik hoor uit het stedelijk wijkraden overleg (ja dat is er ook), dan kun je er vraagtekens bij zetten. Maar nog veel zorgelijker is de eenvoudige wijze waarop wijkraden aan touwtjes hangen. Die touwtjes hebben vaak met geld te maken. Als de gemeente de kraan dicht(er) draait, dan blijkt bij gebrek aan faciliteiten vaak een dood paard te ontstaan.
Maar ben ik blij om in Nederland te wonen? Jazeker, er zijn hier veel faciliteiten. Ben ik blij om in Brabant te wonen? Ja, want het blijkt een goed ontwikkelt gebied te zijn, al zijn de verschillen groot. Ben ik blij om in 's-Hertogenbosch te wonen? Ja, gemoedelijke stad, wel veel klagers, maar het gaat er zeker niet slecht, al zijn er grote verschillen. Ben ik blij met mijn buurtje? Geen idee, ik ben wel gelukkig, maar dat geldt niet voor een flink aantal buurtgenoten.
