De Vlag voor Verbinding op de Parade Fotograaf: Alfred Heeroma - Bron: Den Bosch Politiek
Burgemeester Mikkers lijkt me een aardige man waar je best een goed gesprek mee kan voeren. Ik hoor ook dat hij best een goede verbinder is en dat hij mensen kan stimuleren om bepaalde zaken te doen. Geen idee of dat allemaal waar is, want zo vaak spreek ik de man niet. Als burgemeester moet je dit natuurlijk ook kunnen, want een burgemeester is bij uitstek een functie waarbij je mensen moet kunnen verbinden. Of dat altijd even goed lukt? Het zal vast wel niet altijd goed gaan.
Als burgemeester moet je niet alleen verbinden, je moet soms ook gewoon knopen doorhakken. Bij knopen doorhakken is bij voorbaat geen sprake van verbinden, maar moet je gewoon hard zijn en weet je dat je groep mensen gaat benadelen en dat je kritiek krijgt. In knopen doorhakken is Mikkers een stuk minder goed. Toen er gevraagd werd om een vuurwerkverbod verschool hij zich achter het Kabinet in Den Haag en zelfs Europa. Merkwaardig genoeg stond hij wel voorop in een protest tegen opslag van vuurwerk in woonwijken.
Wie niet onder een steen heeft gelegen kan zien en lezen dat wat Israël doet in Gaza de proporties van menselijkheid te buiten gaat. De term genocide valt steeds vaker. Burgemeester Halsema van Amsterdam vond dat ze het niet langer kon verkopen dat de hoofdstad vanwege landelijk beleid Israël nog moest steunen en vroeg het Kabinet om maatregelen om de relaties met Israël te beperken. Meerdere burgemeesters volgden, maar Mikkers verschuilt zich wederom achter het Kabinet. Toch staat hij voorop als het gaat culturele diversiteit.
Je kan dan juridisch wellicht vinden dat je die jas niet moet aantrekken, maar uit menselijkheid zou je toch op zijn minst kunnen oproepen dat vermoorden van onschuldige mensen niet behoort tot jouw normen en waarden. Hier moet het politieke wijken voor empathie. Ik kan me niet voorstellen dat Mikkers als privé persoon blij is met de handelswijze van Israël.
Gelukkig is er onder bevolking nog wel ruimte voor verbinding. Dat hoeft niet te gaan over Verweggistan, maar ook dichtbij kan het. Vele vrijwilligers werkten jaren aan een grote Nederlandse vlag van 30 bij 45 meter. Ze maakten 4500 losse stukken door te breien, te haken of anderszins handwerk. Al die bonte stukken werden aan elkaar gezet en vormen een Nederlandse vlag die staat voor verbondenheid, gelijkwaardigheid en oog voor menselijkheid. Dit alles onder de bezielende leiding van Marianne van Heeswijk en Birgitta Hermans. Bij een programma woensdag over de culturele diversiteit namen ze ruim de tijd om de vele vrijwilligers te bedanken met bloemen. Geen echte bloemen, maar bloemen die gehaakt waren en veelal voorzien van steel met regenboogkleuren.
Wethouder Peter Paul Slikker kreeg wat vragen voorgeschoteld en moest constateren dat hoe je in het leven staat uitgemaakt wordt door waar je wieg heeft gestaan. Maar ook dat je omgeving een belangrijke rol speelt in hoe je bent. Samenleving impliceert nu eenmaal een 'Wij' en niet een 'Ik'. Je moet nieuwsgierig naar elkaar zijn. Maar zelfs als je wieg in Nederland heeft gestaan kan het uitmaken of je een brede glimlach op je gezicht hebt omdat in een gespreid bedje terecht bent gekomen of dat je geboren bent in een omgeving waar alles bij elkaar gesprokkeld moet worden.
Stadschroniqueur Eric Alink kwam terug op een eerdere uitspraak die hij had gedaan. Hij achtte het onvermijdelijk dat Bosschenaren zouden uitsterven. Dit baseerde hij op de onmogelijkheid van de Homo Confetticus om zich aan te passen aan een veranderende omgeving en bovendien is hij luidruchtig, wat buiten de stadsmuren niet goed valt. Toch heeft hij ontdekt dat de Bosschenaar, meer dan andere Nederlanders, zenuwverbindingen heeft en kan daarmee de olifantenpaadjes vinden in de rechtlijnigheid.
Maar ook constateerde hij dat verbinding niet gerealiseerd wordt door je instelling 'De Verbinding' of wegen 'Verbindingsweg' te noemen. Onverdraagzaamheid steekt steeds vaker de kop op en dat vraagt om meer ruimte en waakzaamheid. Hij pleitte voor een museum van verbindingen in Den Bosch. Hij werd op zijn wenken bediend, want Aafke de Bruijn gaf aan dat er project gaande is met als titel Draden van ons Nederlands slavernijverleden. Dit lange doek komt niet alleen in het Noordbrabants Museum, maar ook op andere plekken in Brabant, over verbinding gesproken. Daar moet nog wel aan gewerkt worden en bij het evenement op de Parade konden mensen zich hiervoor aanmelden. Na afloop van de speeches was het bij dat punt best druk, het lijkt wel goed te komen met die draden van verbinding, ook al zijn die met een verleden. Door nu samen iets te doen, zullen die draden ook nu wel verbinden.
Op de Parade waren diverse organisaties die werken aan verbinding aanwezig. Mensen konden er informatie krijgen, maar ook onderling het gesprek aangaan. En dat is wat er gebeurde. Soms begint verbinding niet ver weg, maar dichtbij. Je kan je verbonden voelen in je afkeer van moord en brand in een verwoestende oorlog waar je part noch deel van uitmaakt, maar lost dat iets op?
Je kan een steen in vijver gooien, er ontstaan cirkels en die worden steeds groter. Toch is er een probleem. Hoewel die cirkels wel een gevolg van elkaar zijn, zijn ze niet aan elkaar verbonden. Nu zal een natuurkundige zeggen dat die cirkels wel verbonden zijn, maar dat is dan vooral onderwater. Oppervlakkig gezien ontbreekt die verbinding.
Verbinding begint wel met die steen in de vijver. De steen dat ben jij en de vijver is je omgeving. Als jij een deel wilt zijn van die vijver, dan begin je al met verbinding. Dat begint met aandacht voor je omgeving en de mensen met wie je werkt of leeft.
Een Vlag voor Verbinding is mooi, want het is samen gemaakt. Toch was het de finale van de Vlag voor Verbinding. De Parade is de achtste en laatste locatie waar de vlag te zien was. De vlag zal worden 'geknipt' in dekens voor mensen die warmte nodig hebben. Zo blijft er gewerkt worden aan Vrede, Vrijheid en Vriendschap. Maar het begint met verbinding.
