Criticaster tegen wil en dank
10-Jun-2015

Leestijd 4 minuten

Jaren lang volgde ik de lokale politiek. Ik bezocht de commissie- en raadsvergaderingen, las raadsstukken en schreef er zelfs over. Velen vonden het volhardend dat ik dat deed. En dat was het welllicht ook, maar ik wilde graag weten hoe en waarom beslissingen in deze stad werden genomen. Ooit liep ik mee in demonstraties in deze stad, omdat ik het niet eens was met bepaalde beslissingen, maar tegenwoordig heb je nog maar weinig demonstaties. Het lijkt wel alsof demonstraties gedoogd worden, maar dat men ze het liefst de kop in wil drukken.

Soms zie je nog wel eens groepen die in de hal van het bestuurscentrum iets willen duidelijk maken; dat ze het ergens niet mee eens zijn. Soms helpt het, maar vaak ook niet. Politiek is eigenlijk een ondoorgrondelijk systeem dat roept dat ze naar de burgers luistert, maar ondertussen een eigen gang gaat. Politiek is ook keuzes maken tussen voor- en tegenstanders. Maar vaak spelen andere motivaties ook een rol, dat kan zijn geld, maar ook principes.

Wat me in al die jaren is opgevallen dat democratie ophoudt bij de grens van de partijen die er deel van uit maken. Als eenling binnen een partij heb je het recht om op je eigen wijze te stemmen, maar daar wordt zelden gebruik van gemaakt. In de loop der jaren heb ik gezien hoe raadsleden tegen hun eigen geloof in ergens voor of tegen stemden.

De vergaderingen zouden eigenlijk moeten dienen als een plek waar standpunten en zienswijzen uitgewisseld kunnen worden. Dat is het ook wel, maar het vreemde is als iemand mee wil gaan met het standpunt van een andere partij, deze persoon of zelfs een hele partij, het verwijt krijgt te draaien. Een enorme minachting voor de politiek zou ik zeggen.

Politiek is absoluut niet constructief. De bekende achterkamertjes bestaan echt en er worden inderdaad afspraken gemaakt die men liever niet in het openbaar heeft. Een goed voorbeeld is het hele gedoe rondom het theater, je zou er zo een soap van kunnen maken. Als men daar een parlementaire enquête over zou houden waar iedereen 100% de waarheid zou vertellen, dan vrees ik dat velen in hun vermoedens bewaarheid zullen worden.

Vorig jaar besloot ik de politiek vanaf de derde rij langs de zijlijn te gaan volgen. Ik lees niet meer alles, maar zie nog wel veel voorbij komen. Ik merk nog steeds dat raadsleden wel hun best doen om het leven de burgers te verbeteren, maar daar wel vaak een tunnelvisie bij hebben. Men gaat eerst uit van de eigen visie en probeert daarbij de werkelijkheid te vinden. Als die werkelijkheid dan niet klopt met hun visie, dan is er een probleem. De SP roept al jaren armoede bestreden moet worden, alsof het een ziekte is. Je zou ook kunnen kijken of armoede een kans is. Zo zie je nu steeds vaker dat mensen in de stadslandbouw gaan om zo aan voedsel te komen. Het CDA roept al jaren dat eenzaamheid moet worden bestreden. Ze wil dat de eenzamen weer betrokken worden bij de maatschappij, maar het is juist vaak de maatschappij die eenzaamheid veroorzaakt. Misschien moet je eenzaamheid niet tegen gaan, maar juist exclusie (uitsluiting).

Moet je kansen grijpen of moet je ze juist creëren? Moet de politiek regisseren of alleen faciliteren? Zo kun je nog wel meer vragen stellen.

Antwoorden zal ik niet krijgen. En dat stemt me somber. Niet dat de politiek alleen maar negatief is, maar als het positief is, dan is het niet meer interessant. Tegen het negativisme heb ik wel gestreden, maar heb er nu toch maar aan toegegeven. Ik ben al een tijd een soort criticaster (een criticus die bijna altijd negatief oordeelt). Dat is niet leuk, maar zoals ik laatst in een twitter reactie kreeg; als je buiten de lijntjes kleurt en men geeft je dan de wind van voren, dan doe je iets goed, want dan maak je iets los.

Ik zal dan maar buiten de lijntjes blijven kleuren en criticaster blijven. Niet omdat ik het wil, maar omdat ik denk dat het nodig vind. Laat dat dan maar mijn manier van politiek bedrijven zijn, want mij zal je niet als raadslid zien, daarvoor zijn overleggen veel te tijdrovend. Het zal wel nuttig zijn, maar misschien is met de laarzen in de blubber staan wel beter.

Auteur: Alfred Heeroma
1117 keer werd deze column gelezen