Visie

24-februari-2013 11:50:00

Leestijd 3 minuten

Veranderingen gaan tegenwoordig veel sneller dan vroeger. Vroeger werd wel gezegd dat een verandering per generatie wordt gerealiseerd. Dat is dus al lang niet meer zo. Dat heeft alles te maken met de snelheid waarop we nu communiceren. Via social media kan ik vernemen wat er elders gebeurt op het moment dat het gebeurt. Vroeger zou dat morgen pas nieuws zijn, maar nu niet meer. De snelheid waarmee zaken veranderen vereist ook een snelle aanpassing. De vraag is of de mensen die we als leiders hebben aangesteld dat wel kunnen behappen. Het is een strijd tussen vernieuwing van processen en bestaande werkwijzen. Dat wordt steeds moeilijker. Kun je nog termen als ‘regeren is vooruit zien’ toepassen als je niet zeker kan zijn dat de veranderingen die je over vijf jaar verwacht niet ineens volgend jaar al plaatsvinden. En is er nog tijd om ‘te leren van je fouten’.
Het omgaan met de virtuele wereld en de werkelijke wereld is er één van een vervagende grens. Mensen die de wereld vanaf hun computer bekijken hebben wellicht niet meer het zicht wat er werkelijk plaatsvindt, tussen mensen en zaken. Mensen die alleen maar buiten zijn en wel weten wat er in de wereld plaatsvindt, maar niet weten wat er in de digitale wereld gebeurt, kunnen ook de plank flink misslaan.
Zo worden we doodgegooid met onderzoeken, maar vragen we maar zelden af hoe die zijn gedaan of wat ze werkelijk betekenen. Dan bestaat ook het risico dat op basis verkeerde informatie besluiten worden genomen. Immers op het digitale platform kan iedereen schrijven wat hij of zij wil, zonder dat duidelijk is of het waar is.
Zo vraag ik me wel eens af hoe het kan zijn dat er een economische crisis is. De hoeveelheid geld is niet afgenomen en de inflatie van nu is ook niet hoger dan 10 jaar geleden. En ook wordt er geroepen dat alles nog nooit zo erg is geweest. Maar onlangs las ik dat we op dit moment op een zelfde economisch niveau zitten als 1998 en geloof me, het is echt wel eens slechter geweest, maar dat historisch besef lijkt vaak verdwenen. Maken we met zijn allen de economie niet zwaarder dan het is?
Zo zag ik een aantal maanden geleden een documentaire dat 4 families (lees maffia) in zuid Italië naar schatting € 250 miljard omzetten. Gisteren zag ik een verslag over de strijd tussen het rijke noorden en het arme zuiden van Italië. Twee zaken die ik niet kan rijmen, tenzij ik concludeer dat het geld op de verkeerde plaatsen zit. Als ik een verslaggever hoor zeggen ‘de financiële markten houden hun adem in voor de uitslag van de verkiezingen in Italië’ dan vraag ik ‘wie zijn die financiële markten’. Is dat net zo fictief als het digitale platform?
In een wereld die zo vervlochten in elkaar zit, is het moeilijk om een visie te hebben. En dan zijn er vragen of de gemeenteraden niet kleiner kunnen, provincies samen moeten worden gevoegd en verkiezingen moeten worden uitgesteld heel lastig te beantwoorden. Maar de drijfveer blijkt maar al te vaak geld te zijn. Geld is er genoeg, dus daar zou het niet om moeten gaan. Visie gaat om mensen.
Zo twitterde ik laatst met een politie agent over het onveiligheidsgevoel. Cijfers geven aan dat mensen zich onveilig voelen, maar ik vroeg me af of dit ook zo is. Hij gaf aan als je kwalitatief onderzoek doet, je een goed beeld kan krijgen. Kwalitatief onderzoek is niet afgaan op cijfers, maar echt met mensen praten en nagaan of er echt sprake is van een probleem. Ik was blij te lezen dat hij het dat ook deed, maar ik vraag me af of de politie eigenlijk wel tijd (lees geld) heeft om hier aandacht voor te hebben.
Sterker nog, ik vraag me af of visie überhaupt nog wel mogelijk is in een tijd waarin veranderingen zo snel gaan en we eigenlijk niet meer weten in welke wereld we leven. Wat zou er gebeuren als we elke even maand het gebruik van internet en social media uit zouden zetten?

Auteur: De Poortwachter

1932 keer werd dit bericht gelezen